پیش نوشت: این نوشته کوتاه، تحلیل علمی نیست، کامل نیست و بر اساس تجربه شخصی و مطالعات پراکنده نوشته شده، در آینده سعی میکنم این نوشته رو دقیقتر و کاملتر کنم.
ذهن مهندسی من وقتی مطالب مربوط به انسان رو تحلیل میکنه معمولا دچار ساده انگاری میشه و از لایه های مختلف یک فرآیند پیچیده فقط اولین لایه ها رو تحلیل میکنه. دقیقا همین اتفاق برای من در مورد نقش حرف زدن توی رابطه عاطفی افتاد و خیلی دست بالا در نظر گرفته بودمش.
قبلا فکر میکردم حرف زدن در رابطه عاطفی، راه حل همه مشکل ها هست. هنوز هم همینطور فکر میکنم، اما با تجربه هایی که گذروندم، سعی کردم کمی دقیقتر به این ایده نگاه کنم و بهتر بفهممش. قبلا فکر میکردم حرف زدن به حل مشکل میرسه، دو نفر انقدر باید حرف بزنن تا مشکلشون رو حل کنن. حل مشکل هم لزوما به معنی درست شدن رابطه نیست، ممکنه این حرف زدن تا جایی پیش بره که رابطه دیگه عملا تموم شده حساب بشه و دو طرف مطمئن بشن که دیگه نمیتونن ادامه بدن یا توی نقطه مقابل اینکه بتونن مشکلشون رو حل کنن.
اما این تحلیل یک جاییش میلنگید. وقتی توی فرآیند حرف زدن در مورد یک مشکل وارد میشید، حل مشکل صرفا با حرف زدن اتفاق نمی افته و نیاز به گامهای دیگه ای داره. احتمالا شما هیچ دو نفری رو پیدا نکنید که صرفا با حرف زدن مشکل رابطشون رو خل کرده باشن.
در واقع حرف زدن صرفا شروع یک فرآیند برای حل مشکل هست. توی این فرآیند و وقتی یک مشکل توی رابطه عاطفی حل میشه، به جز حرف زدن های مداوم، اتفاقهایی مثل پذیرفتن، تلاش برای تغییر و یادگیری مداوم اتفاق میفته که بسیار سخت تر، پیچیده تر و زمان بر تر از خود فرآیند حرف زدن هست.
حرف زدن در واقع سرنخ هایی برای پذیرش، تغییر یا یادگیری به ما میده و این ماییم که باید آماده گرفتن این سرنخ ها باشیم.
اینجا مشخص میشه که حرف زدن باید توی فضا و زمانی اتفاق بیفته که آماده گرفتن این سرنخ ها باشیم. حرف زدن در مورد مشکلات رابطه وقتی کلا نیم ساعت وقت داریم یا در کنار ددلاین پروژه شرکت، معمولا به پذیرش، تغییر یا یادگیری نمیرسه و احتمالا ختم به یه جر و بحث بی نتیجه میشه.
پی نوشت اول: این نوشته نتیجه سعی من در پذیرش بعضی از سرنخ‌هایی هست که توی صحبت کردن به دست آوردم و این پذیرش مثل هر پذیرش دیگه ای، سخت و زمان بر بوده ?
پی نوشت دوم: تصویر این نوشته لایسنس رایگان دارد (مطالعه بیشتر درباره لایسنس عکس‌ها)
سلام؛
جالب بود که گفتید حل مشکلات در رابطه‌ی عاطفی قرار نیست فقط از طریق حرف زدن و گفتگو، قابل انجام باشه؛ و به قول شما، حرف زدن و گفتگو درباره‌ی مشکل میتونه به ما «سرنخ‌هایی» در مورد مشکلات مهم‌تر و اساسی بده.
با این اوصاف، شاید حرف زدن و گفتگو، «لازم» و «ضروری» باشه و برای به دست آوردنِ همون سرنخ‌ها باید حرف بزنیم و وارد گفتگو بشیم.
حتی به نظرم وقتی شروع میکنیم به «حرف زدن» و درمورد مسائل و مشکلاتی که وجود داره یا ما رو دلگیر کرده، صحبت میکنیم، کم‌کم یه مشکلات جدیدی هم خودشون رو نشون میدن و به قولی: “زخم‌های قدیمی، سر باز میکنند.”
درسته که مواجهه با این مشکلاتی که فکر می‌کردیم مهم نیستند و حتی وجود ندارند، کار سختی هست و واقعا رنج‌آوره؛ اما پذیرش این مشکلات و تلاش برای حل و فصلشون با کمکِ گفتگو و استفاده از همین سرنخ‌ها امکان‌پذیر میشه. 🙂
با تشکر.
ممنون از نظرت مجتبی.
با صحبتت موافقم. ممکنه گفتگوها ریشه مشکلات عمیق تری رو بهمون نشون بدن و چاره ای جز حل کردن اونها هم نیست. شاید حل کردنش کنار اومدن، اصلاح شدن و تغییر باشه و شاید حتی دورتر شدن و در نهایت جدایی.